Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπιος Παυλόπουλος, απευθύνθηκε στους αθλητές με αναπηρία που διακρίθηκαν το 2019, κατά την διάρκεια της συνάντησης, που είχαν στο Προεδρικό Μέγαρο.
Στην συνέχεια, ο ΠτΔ τους ευχήθηκε «καλή επιτυχία και πολλά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο».
«Με ιδιαίτερη χαρά αλλά και τιμή σας υποδέχομαι, και πάλι, στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Και τα αισθήματα αυτά δικαιολογούνται από το ότι και φέτος, το 2019, θα έλεγα δε ακόμη περισσότερο φέτος, πετύχατε κορυφαίες νίκες, οι οποίες σας φέρνουν και πάλι – αυτό γίνεται εδώ και πολλά χρόνια αλλά συνεχίζεται και αυτό είναι το σημαντικό – στις κορυφαίες βαθμίδες του παγκόσμιου στερεώματος των Παραολυμπιακών Αγώνων.
Έχετε πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από αυτό που θα μπορούσε να περιμένει κανείς για μια Χώρα, η οποία έχει αυτόν τον πληθυσμό. Αλλά εσείς αποδεικνύετε με αυτόν τον τρόπο ότι οι διακρίσεις για την Ελλάδα δεν είναι ζήτημα πληθυσμού της Χώρας μας, αλλά είναι ζήτημα του ταλέντου και της θέλησης των ανθρώπων της. Και αυτό επιτύχατε. Από τη μια πλευρά με το ταλέντο σας και από την άλλη με την δύναμη της ψυχής σας, δίνετε κάθε φορά – και σήμερα και είμαι βέβαιος και στο μέλλον – ένα εμβληματικό, στην κυριολεξία, παράδειγμα, το οποίο ξεπερνάει τα όρια του Αθλητισμού. Ένα παράδειγμα δημιουργίας για όλους μας. Και αυτό θέλω να σηματοδοτήσω και με την σημερινή μας συνάντηση» τόνισε αρχικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και στη συνέχεια αναφέρθηκε στην Ολυμπιακή χρονιά που έρχεται σε λίγες ημέρες:
«Καθώς έρχεται το 2020, που είναι Ολυμπιακή χρονιά, είμαι πεπεισμένος ότι θα συνεχίσετε αυτή την μεγάλη παράδοση. Θα κατακτήσετε και πάλι πολλές νίκες. Και με τον τρόπο αυτό, αυτή την χρονιά, θα αποδείξετε ότι η Ελλάδα, εκτός από κοιτίδα του Ολυμπιακού Πνεύματος και του Ολυμπιακού Ιδεώδους, παραμένει πάντα ο Τόπος, ο οποίος μπορεί να εκφράζει και να εκπέμπει αυτό το Ιδεώδες και αυτό το Πνεύμα σε ολόκληρη την Υφήλιο.
Θέλω και πάλι να σας πω συγχαρητήρια, να σας ευχηθώ δύναμη, υγεία και επιτυχία – για το τελευταίο είμαι απολύτως βέβαιος – και να ξέρετε ότι θα είμαι πάντοτε κοντά σας. Και αυτό δεν είναι μία χάρη που σας κάνω. Είναι ένα χρέος το οποίο εκπληρώνω απέναντί σας. Και συγνώμη αν μερικές φορές δεν είχα αντιληφθεί μεμονωμένες επιτυχίες ορισμένων από σας και δεν είχα επικοινωνήσει, έστω και με ένα μήνυμα, μαζί τους. Σήμερα, ελπίζω μ’ αυτή μας την συνάντηση αυτό το κενό να το αναπληρώνω, στο μέτρο βέβαια που μπορεί να αναπληρωθεί».
